Rozdział 27

Odrobinę spóźniłam się z tym rozdziałem, ale (jak zapewne wiecie) wyszedł teledysk do MM. :)
Mam ferie, więc radze codziennie tu zaglądać.
28 rozdział już jutro, a tymczasem zapraszam na KRÓTKĄ 27 część...
_______________________________________________________________

Harry chwilowo stracił panowanie nad kierownicą. Czułam jak jego bezsilne ręce próbują obezwładnić pędzący samochód. Chłopak mocno przygryzł dolną wargę, z której polała się smuga połyskującej, czerwonej krwi. Auto poruszało się w coraz bardziej niekontrolowany sposób, a emocje, które temu towarzyszyły, zmusiły mnie do szarpnięcia za śnieżnobiałą koszulkę Loczka. Mój uścisk spowodował, że Zielonooki jeszcze bardziej starał się zawładać pojazdem. Czułam jak jego noga silnie i gwałtownie napiera na hamulec, a ręce energicznie skręcają kierownicę. Samochód zrobił idealne kółko wokół własnej osi, przy czym trące o asfalt opony wydały z siebie okropny, głuchy pisk. Auto stanęło w miejscu, na środku ulicy. Dopiero teraz mogłam usłyszeć nasze głośne, niekontrolowane oddechy. Loczek westchnął, po czym z jego oczu polały się łzy, które kapały na moją rękę oplecioną wokół jego szyi.

-Przepraszam. – powiedział, wybuchając płaczem.

-To nie twoja wina. Może z autem jest coś nie tak? – mówiłam nadal trzęsąc się.

Zielonooki otworzył drzwi pojazdu i objąwszy mnie mocno, wysiadł z samochodu razem ze mną na rękach. Po raz kolejny szepnął ciche ‘’przepraszam’’ po czym odstawił mnie na ziemię.

Wzrokiem dokładnie zbadał piękny samochód. Zdawał się zauważać każdy jego drobny szczegół.

-No tak… - mruknął. – Przednia opona jest przebita. To moja wina, nie sprawdziłem tego…

-Nie obwiniaj się. – podeszłam do niego, po czym ujęłam jego dłoń.

Chłopak silnie zaplótł ze sobą nasze palce, po czym delikatnie pocałował mnie w czoło.

-Jak wrócimy do domu? – spytałam z nadzieją na to, że Zielonooki ma jakiś plan.

-Nie mam pojęcia. – powiedział, ze smutnym wyrazem twarzy, który sugerował, że się martwi.

-Może się przejdziemy? – zaproponowałam.

-To całe trzydzieści kilometrów, kochanie. – jeszcze mocniej ścisnął moją rękę.

Nie potrafiłam wydobyć z siebie ani słowa. W głowie zaczęło szumieć mi słowo ‘’k o c h a n i e’’ wypowiedziane przez Loczka. To chyba pierwszy raz, kiedy zwrócił się tak do mnie.

-Idziemy? – spytał po chwili.

Lekko zamyślona przytaknęłam, na znak, że się zgadzam. Dopiero wtedy ruszyliśmy w długą wędrówkę przez mało znane nam tereny.

***

-Żałujesz, że mnie poznałaś? – Zielonooki stawiał krok, za krokiem, a ja tuż obok niego.

-Harry, głuptasie! – zaśmiałam się. –Nigdy nie żałowałam.

Loczek przystanął, odwrócił się w moją stronę, po czym dłonią odgarnął włosy, które swobodnie opadały na moją rumianą , lekko opaloną twarz. Spojrzenie zielonookiego wbite było prosto w moje oczy, do których co jakiś czas napływały mi kolejne łzy. Miałam okazję poczuć jak słona kropla mimowolnie zlatuje po moim policzku.

-Nie płacz. – Harry delikatnie starł strugę, która lekko spływała w pobliżu mojego nosa.

Chłopak powolnym ruchem zbliżył się do mnie, zmniejszając dystans między nami. Widziałam jak jego powieki zamykają się, a usta zbliżają do moich. Cudowna chwila, która mogłaby trwać wiecznie. Pocałował mnie, namiętnie jak zawsze.

***

-Gdzie byłaś? – matka przywitała mnie już na progu, niemiłym głosem.

-Na spacerze. – odpowiedziałam krótko, po czym zaczęłam zdejmować buty.

-Tak długo? – rodzicielka złożyła ręce na piersi.

-Mogę robić co chcę. – parsknęłam, zrzucając z siebie kurtkę.

-Zdążyłam wybrać się do lekarza... – powiedziała.

-Co ci jest? – spytałam zdziwiona.

Moje oczy wyglądały zapewne jak ogromne, okrągłe monety, a usta rozchylały się w zdziwieniu. Rodzicielka rzadko chodziła do lekarza, więc co musiało się stać, że postanowiła się tam udać?

-Nic… - oparła się o ścianę. – Jestem w ciąży…