piątek, 25 października 2013

Rozdział 1



-Wstawaj Hayley. – usłyszałam cichy głos mamy dobiegający z korytarza.
Moja rodzicielka nie wiedziała, że nie śpię już od jakiś dwudziestu minut. W nocy nie mogłam zmrużyć oka. Chyba każdemu zdarzają się takie dni, w których podekscytowanie, stres lub zupełnie inne emocje, nie dają zdrzemnąć się nawet na moment. Tak jak dzisiaj… Zupełnie nie wiem jaki był powód mojej bezsenności. Nie oczekiwałam żadnego wydarzenia, a nawet nie miałam się czym martwić.
-Ubierasz się?
-Tak, mamo. – skłamałam.
Wcale nie miałam ochoty na szykowanie się do szkoły, mimo że bardzo lubiłam tam uczęszczać. Nie ze względu na osoby, które miałam okazję tam poznać, a dlatego, że bardzo interesowałam się nauką, co dało się zauważyć po moich ocenach. Nauczyciele szybko odkryli we mnie potencjał, wiedzą, że cechuje mnie ciekawość świata, a także to, że jestem otwarta, jeśli chodzi o nowe tematy, które mam poznać.
   Dopiero po chwili postanowiłam, że jednak ubiorę się, gdyż nie lubię się spóźniać. Nigdy nie przywiązywałam większej uwagi do stroju. Zakładałam to co miałam pod ręką i tak było tego dnia. Wyciągnęłam z szafy białą koszulę i ciemne dżinsy, po czym ubrałam je. Prezentowałam się jak zawsze – przeciętnie. Nie przepadałam za swoim wyglądem - jasnobrązowymi (a czasami nawet rudawymi) włosami, brązowymi oczami oraz denerwującymi piegami, którymi pokryty był cały nos i znaczna część policzków.
   ‘’Strojenie się’’ nie zajęło mi dużo czasu. Miałam jeszcze chwilę na spożycie śniadania. Udałam się więc korytarzem na dół, po drodze mijając moje rysunki z czasów przedszkolnych, a także oprawione zdjęcia rodzinne.
-Hayley, muszę iść dzisiaj wcześniej do pracy. Po południu mam spotkanie i chciałam się do niego przygotować. – mama wyglądała na bardzo zabieganą. – Na stole masz gotowe kanapki. Nie zapomnij zamknąć domu jak będziesz wychodzić. – rodzicielka pocałowała mnie w czoło, po czym zgarnęła fioletową torebkę leżącą na kanapie i wyszła z domu.
Nie byłam głodna, więc postanowiłam, że tego dnia odpuszczę sobie śniadanie. Pozostawiłam pełny talerz w kuchni i wyszłam z domu, nie zapominając o przekręceniu klucza.
   Od szkoły dzielił mnie kilometr, kiedy zaczął padać obfity deszcz. Przyśpieszyłam wolny do tych czas krok, po drodze obserwując twarze innych ludzi. Niektórzy wydawali mi się bardzo znajomi, inni niekoniecznie. Wszyscy byli bardzo przygnębieni, ale zapewne spowodowane to było pogodą. Wiele z mijanych osób z pewnością zrezygnowało z planów na ten jesienny dzień.
Angielska pogoda, pomyślałam, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech, co spowodowało nieuniknione spojrzenia przechodniów. W sumie to oni powinni się cieszyć, że zabrali ze sobą parasole, gdy ja byłam przemoknięta do suchej nitki.
   Na szkolnym korytarzu spotkałam wiele znajomych twarzy. Każdy czekał przed salą na lekcje. U niektórych można było dostrzec nieznaczny uśmiech i zadowolenie, a u innych malował się grymas i niechęć. Ja byłam radosna i uśmiechnięta od czasu przekroczenia progu jasnoszarego budynku liceum.
   Idąc krętym korytarzem postanowiłam jeszcze raz prześledzić podręcznik; nie zwracałam uwagi na innych idących tędy uczniów. Dosłownie kilka sekund trwał moment zderzenia się, z którymś z nich. Z hukiem upadłam na podłogę, a z mojego niedosuniętego plecaka wypadło kilka książek, po które schylił się nieznajomy chłopak – to on prawdopodobnie był sprawcą całego ‘’wypadku’’.
-Przepraszam, nie chciałem. Nic ci nie jest? – spytał troskliwie patrząc na mnie dużymi, zielonymi oczami.
Chłopak był dosyć wysoki, lekko umięśniony, a na głowie miał burzę pięknych brązowych loczków.
-Nie, w porządku. – patrzyłam na niego z pewnym przerażeniem, które od razu rzuciło mu się w oczy.
Zaśmiał się.
-Pomogę ci pozbierać książki. – zaczął po kolei łapać za porozrzucane podręczniki, a ja nadal siedziałam w bezruchu.  – Możesz wstać?
Nie odpowiadając podniosłam się z podłogi i odebrałam książki.
-Dziękuję. – powiedziałam nie wyrażając żadnych emocji.
W jego spojrzeniu było coś co sprawiało, że nie był przeciętny, wyróżniał się. Nie wiedziałam jednak kim jest i co robi w naszej szkole. Nigdy wcześniej nie miałam okazji go spotkać, a tym bardziej zamienić z nim kilka słów.
   Minęło kilka minut zanim doszłam do klasy. Rówieśnicy właśnie zasiadali do ławek, gdy zjawiłam się i zajęłam swoje stałe miejsce. Na początku nie zwróciłam nawet uwagi, na to że chłopak, przez którego całkiem nie dawno się wywróciłam, stał obok nauczycielki języka Angielskiego z którą właśnie miałam zajęcia. Pani Creed była widocznie zmęczona szumem w klasie i jak najszybciej chciała zapoznać nas z chłopakiem.
-Dzień dobry. Chciałabym wam kogoś przedstawić… – nauczycielka popatrzyła na Zielonookiego, a uczniowie zaczęli jeszcze bardziej szeptać. – To Harry Styles. Nowy uczeń w naszej szkole. Będzie uczęszczał do waszej klasy, więc mam nadzieję, że miło go przyjmiecie.
Nowy chłopak z uśmiechem popatrzył na mnie, a ja z niechęcią odwzajemniłam gest, jednak wyglądało to dość sztucznie.
-Zajmij miejsce koło Hayley. – dodała po chwili nauczycielka wskazując na mnie.
Głosy rówieśników szybko ucichły, gdy tylko Harry zajął miejsce. Usiadł wyprostowany, po czym z prawie pustego plecaka wyjął jakiś zeszyt z czaszką na okładce.

5 komentarzy:

  1. Ciekawie się zaczyna, dzięki za komentarz u mnie :) Dodaję do obserwowanych x

    OdpowiedzUsuń
  2. Zaczynaaa Się fajnie ! ;DD
    Również zapraszam do czytaniaaa ;DD http://mydreammylovemyobssesion.blogspot.com/2013/10/poczatki-bloga.html

    OdpowiedzUsuń
  3. Jaki miliusi ten Harry. Podoba mi się. :) // imaginy1onedirection.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  4. Dziękuje za komentarz u mnie ;) Zapowiada się ciekawie, więc dodaje do obserwowanych i zabieram się za czytanie następnych rozdziałów ;)

    OdpowiedzUsuń

Szablon by S1K