Rozdział 12

   Harry otworzył się przede mną po raz pierwszy, mówiąc to co chciałam usłyszeć. W pełni mi zaufał i wyznał, co zaniepokoiło go w znajomym matki. Był przy tym naprawdę roztrzęsiony. Nie mogłam –i nie chciałam- zostawić go samego w takim stanie. Jeszcze przez kilka minut siedzieliśmy na zimnej ławce. Bardzo zmarzłam, dlatego Zielonooki oddał mi swoją kurtkę, po czym objął mnie silnym ramieniem. Nadal nie puszczałam jego zmarzniętej, dygoczącej ręki, gdyż nie uśmiechnął się.

-Nie chcesz tam wracać, prawda? – zapytałam, mimo że znałam odpowiedź.

-Nie… - potwierdził moje przypuszczenia, po czym jeszcze mocniej przyciągnął mnie do siebie.

Sama nie chciałam wrócić do mieszkania. Nie potrafiłabym spojrzeć w oczy ani rodzicielce, ani ojcu Harry’ego.

   Oparłam głowę na jego ramieniu, patrząc cały czas przed siebie. Widziałam jedynie ciemność i mgłę pieszczącą szumiące, pojedyncze liście, które nie zdążyły spaść z drzew. Wszystko dookoła wydawało się szare i smutne i tylko obecność Loczka poprawiała mój, już i tak zepsuty, humor.

-Jesteś pewny, że to twój ojciec?- spytałam po chwili ciszy, którą co jakiś czas przerywał huczący podmuch wiatru.

-Nie mam wątpliwości… Wszędzie go poznam. – odpowiedział, a następnie oparł swoją głowę na mojej, po czym wplótł palce, w moje długie za ramiona włosy.

-Wiesz, że bardzo się o ciebie martwię? – spytałam nie odrywając wzroku od obfitej mgły.

-To ja boję się o ciebie. – zaczął. – Ale dopóki jestem przy tobie, nic ci nie grozi.

-Nie możesz obronić mnie przed wszystkim. – zaczęłam bawić się palcami chłopaka.

-Spróbuję. – jego głos był zupełnie poważny.

   Pozycja, w której spoczywałam do tej pory, stała się bardzo niewygodna, więc- nadal w objęciach Harry’ego- podniosłam się z jego ramienia. Spojrzałam głęboko w błyszczące, od niewyschniętych łez, oczy Loczka, które lustrowały moją siną od zimna, twarz.

-Nie wrócimy do domu. – powiedziałam, bardzo poważnie.

-Chcesz uciec? – Zielonooki wyraźnie zdziwił się.

-Nie do końca… Możemy pójść na spacer, spędzić ten wieczór razem. – zaproponowałam.

-Twoja mama nie będzie miała nic przeciwko? – spytał, z zatroskanym wyrazem twarzy.

-Jest zbyt zajęta. – z trudem powstrzymałam się od przekręcenia oczami.

   Chłopak nie ciągnąc dalej rozmowy, wstał z zepsutej ławki, nadal nie puszczając mojej ręki. Powtórzyłam jego ruch, dlatego już po chwili maszerowaliśmy w stronę mojego domu. Nie miałam ochoty przerywać tej chwili, która dla mnie mogłaby trwać wiecznie.

-Pamiętasz jak pierwszy raz zaprosiłem Cię na spacer? – spytał po chwili milczenia.

-Nie potrafiłabym o tym zapomnieć… A jak wystraszyłeś mnie, gdy wracałam ze szkoły? – przypomniałam sobie strach, jaki Harry miał okazję zauważyć w moich oczach.

-Wtedy dowiedziałem się, gdzie mieszkasz. – chłopak zaśmiał się.

Postanowiłam, że dotrzymam obietnicy, i gdy tylko usłyszałam jego cichy śmiech, próbowałam puścić jego dłoń. Loczek trzymał mnie jednak bardzo kurczowo, nie pozwalając na puszczenie ręki.

-Obiecałam, że cię puszczę, gdy się uśmiechniesz. – powiedziałam, z zadowoleniem patrząc na jego twarz.

-Nie było żadnej umowy. – chłopak oblizał usta. – Po za tym, nie chcę, żebyś zmarzła, nie masz rękawiczek.

Na te słowa zaśmiałam się radośnie. Spacery z Harry’m były czymś, co wręcz uwielbiałam. Kochałam patrzeć na jego twarz, którą zawsze owiewał lekki wiatr, rozwiewający brązowe loki, na jego szczupłą sylwetkę, na promienisty uśmiech, na błyszczące, zielone oczy…

***

-Hayley, gdzie ty się podziewałaś? – przywitała mnie matka.

-Byłam na spacerze z Harry’m.  – wyjaśniłam.

-Martwiłam się. Dlaczego nie weszliście do domu? – pytania rodzicielki stawały się coraz bardziej dociekliwe.

-Mam się ze wszystkiego tłumaczyć? – spytałam.

-Nadal jesteś dzieckiem. – mama oparła się o futrynę drzwi kuchennych i z uwagą przyglądała mi się, gdy ściągałam z ramion kurtkę Zielonookiego.

-Za rok będę miała osiemnaście lat! – powiedziałam zdenerwowana.

Moje argumenty najwidoczniej podziałały, ponieważ rodzicielka nie powiedziała nic więcej, jedynie głośno westchnęła łapiąc się za głowę. Przeszłam obok niej obojętnie, udając się w stronę swojego pokoju, mieszczącego się na piętrze. Gdy tylko tam dotarłam, lekko rzuciłam się na miękkie, zaścielone łóżko, obleczone pachnącą pościelą, której zapach uniósł się w całym pomieszczeniu.

Wspaniały dzień, pomyślałam zamykając na minutę zmęczone powieki. 

_______________________________________

ROZDZIAŁ 13 = 7 KOMENTARZY POD TYM POSTEM